Imprisoned Gods

In Imprisoned Gods (MIUNGU GEREZANI) verkent Lukah de ancestrale Afrikaanse geloofsovertuigingen, met name die van de bevolkingen van Alkebulan, de oude naam van het continent. Deze gemeenschappen, zoals de Weusi, bezaten een rijke spirituele cultuur en een diepgaande kennis van de natuur. De komst van kolonisten en het christendom, met zijn ene god, heeft deze overtuigingen ontwricht en een dichotomie van goed en kwaad en een verlies verlies van traditionele waarden.

Het stuk is geïnspireerd op het nummer Nakomitunaka van Kiamwangana Verckys, dat de religieuze verhalen die aan Afrikaanse bevolkingen zijn opgelegd, kritisch onderzoekt. In deze voorstelling worden Afrikaanse beelden en maskers, die in westerse musea als curiositeiten zijn tentoongesteld, bevrijd en belichaamd. Bijbelverzen en kruisen leven samen met Afrikaanse tradities, terwijl de dansers uit Goma, elk met hun unieke stijlen (Rega, Tembo, Shi, Hunde), de choreografie van Lukah verrijken met hun traditionele vormen. Veel beelden en cultusvoorwerpen zijn van Congo naar België gebracht en in musea tentoongesteld, wat Lukah illustreert met de uitspraak: “De goden zijn gevangen.”

De voorstelling onderzoekt de spanningen tussen deze twee geloofswerelden, hun betekenissen en hedendaagse impact. De kostuums, geïnspireerd door de minganji in raffia, symboliseren de overdracht van macht, terwijl de maskers, gemaakt door Precy Numbi, en visuele projecties gerelateerd aan het christendom de conflicten tussen de verschillende geloofssystemen onderstrepen. De percussiegerichte muziek versterkt deze dualiteit en belicht de kracht van Afrikaanse tradities binnen het kader van het koloniale erfgoed.

“Mijn God, ik vraag me af Waar komt de zwarte man vandaan? Jezus, de zoon van God, is wit Adam en Eva zijn wit ... Wij geloven in hun witte profeten maar zij weigeren te geloven in onze profeten ...” (vertaald uit het Lingala)

Hoewel de dans is gebaseerd op traditionele vormen, is het doel niet om ze te imiteren, maar om ze te gebruiken als referentiekader dat de formele taal en de choreografie van Lukah beïnvloedt. In deze context dient hip-hop als een verbinding tussen de dansers. Samen zullen ze de essentie van hun persoonlijke geschiedenis verkennen, deze vormgeven en ermee experimenteren, terwijl ze het publiek uitnodigen om een wereld van beweging binnen te gaan, waar perspectieven evolueren en dogma’s vervagen.